Stosunek do najsłabszych i bezbronnych jest miarą naszego człowieczeństwa. Znamienne jest, że w naszym życiu publicznym powyższe pytania zbyt często bywają sprowadzane do kwestii społecznej, a więc rozpatrywane są w kategoriach psychologii, socjologii i prawa, za to bez odniesienia do kategorii dobra i zła a więc etyki i moralności. Tymczasem nie da się budować trwałych więzi społecznych jedynie na demokratycznym konsensusie, bez fundamentu zasad i wartości. Odnosi się to także do innych dziedzin życia publicznego.
Dzielenie się najpiękniej rozumianą miłością staje się dzisiaj imperatywem moralnym i najgłębszą potrzebą. Bez tego wysiłku nie zrealizujemy marzeń o lepszej przyszłości i nie potrafimy żyć w demokracji, czyniąc ją prawdziwie przyjazną człowiekowi. Również marzenie o zjednoczonej Europie i świecie jako globalnej, braterskiej wiosce stanie się tylko iluzją. Polska może być wymarzoną „Ojczyzną wszystkich”, gdy dostrzegając w niej potrzebujących, będziemy się dzielić z sobą nawzajem wolontariackim braterstwem i troskliwością. Tylko w dawaniu człowiek odnajduje siebie, dojrzewając do odpowiedzialności i pokazując, iż „miłosierdzie czynów nadaje nieodpartą moc miłosierdziu słów” (Jan Paweł II Novo millennio ineunte).
Jak walczyć o dusze po chrześcijańsku? Pomaga nam w tym papież w trzeciej części encykliki „Veritatis splendor”: ludziom trzeba pomóc za chwycić się prawdą. Katecheza powinna prowadzić do zachwytu. Ma ona być nie tylko apologetyczna, lecz przede wszystkim powinna odsłaniać piękno Chrystusa. Kiedy ktoś odkryje piękno ambitnej muzyki, nie będzie już słuchać chałtury. Gdy ktoś odkryje, czym jest wschód słońca, nie żal mu nieprzespanych nocy, w których czasie można wdrapać się na wierzchołek góry i obserwować wschodzące słońce. Właśnie tak trzeba dzisiaj walczyć o dusze.